De term ‘Immaterieel Erfgoed’ doet niet bij iedereen een belletje rinkelen. Toch kent iedereen het, want het is erfgoed dat volop in de samenleving aanwezig is. Je vindt het alleen niet in een museum of archief.
Ligt oud gereedschap in musea, de kunde om het te hanteren bestaat buiten de objecten om. Dit geldt ook voor verhalen, dansen, muziek, taal, gerechten of sporten. Dit erfgoed leeft voort in gemeenschappen en wordt telkens overgedragen.
Immaterieel erfgoed versterkt de saamhorigheid in de samenleving en geeft mensen identiteit. Hoewel immaterieel erfgoed continuïteit suggereert, is het ‘levend’ erfgoed. Het verandert mee met de omstandigheden en kan ongewild ook verdwijnen.
De UNESCO nam in 2003 de Convention for the Safeguarding of Intengible Cultural Heritage aan. In 2012 ratificeerde Nederland deze conventie en daarmee verplicht de overheid zich om immaterieel erfgoed in kaart te brengen en maatregelen te nemen voor het behoud ervan. In 2013 vonden in de gemeenten Enschede, Ommen en Olst-Wijhe pilotprojecten plaats om het immaterieel erfgoed in de provincie Overijssel te inventariseren.
De uitvoering lag in handen van de IJsselacademie, die hierbij samenwerkte met het Historisch Centrum Overijssel en het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed. De provincie Overijssel en de betrokken gemeenten steunden het project. Er werden drie projectmedewerkers aangetrokken, die elk een keuze maakten uit het ruime aanbod en een jaar lang activiteiten bezochten, interviews afnamen en alle vergaarde informatie aanvulden met andere gegevens.
Voor mijn onderzoek heb ik Enschede uitgekozen omdat een moderne stad andere tradities kent dan de folklore waar men bij erfgoed vaak aan denkt.
Mijn onderzoek naar Immaterieel Erfgoed in Enschede is hier in te zien:
https://docplayer.nl/docview/24/3209392/#file=/storage/24/3209392/3209392.pdf